Week 9 t/m 12

Update 6.
Week 9 kwam ik erachter hoeveel gedoe het is om een visa te verlengen hier. Voor 1 verlenging, die geldt voor maar 30 dagen, mag je 3x naar het immigratie kantoor. Documenten inleveren, foto’s en vingerafdrukken maken en weer ophalen. De mogelijkheid om te verlengen voor 33 dagen om zo een 3e verlenging te voorkomen is helaas niet in het pakket inbegrepen.
Naast de gezellige lange tripjes naar het immigratie kantoor hebben Putri en ik weer veel boeren en collectie punten bezocht, een leuk ritje gemaakt met de melktruck en weer gewerkt op het hoofdkantoor (en enige kantoor) van Saluyu.
Verder heb ik mijn talenten ontdekt voor het eten met stokjes. Dit is een kunst niet vaak uitgevoerd in Indonesië, maar is altijd een handige vaardigheid bij het eten van instant noodels. De meeste mensen eten gewoon met hun handen, wat best goed gaat met al die plakkerige rijst. Meestal zien iedereen z’n handen er naderhand dan ook uit alsof ze net een kip hebben vermoord.
Ook heb ik eindelijk de Indonesische versie van een loempia kunnen vergelijken met de loempia’s die we in Nederland eten. Ik ben tot de conclusie gekomen dat deze vrij gelijk zijn, op het overmatige gebruik van deeg na bij de Indonesische versie. Belangrijke weetjes.

Week 10 stond bij Saluyu in het teken van melkkannen. Wat voor ons gebruikt wordt om de deur open te houden of voor gewoon voor de fun als decoratie, sluiten hier boeren leningen voor af. Veel boeren gebruiken normaal gewoon een oude emmer of zelfs een jerrycan. Een deksel voor die emmer met melk tijdens de brommerrit of wandeling naar de melkcollectiepunt wordt door velen ook overbodig gevonden. Het ondertekenen van de leningen werd groots aangepakt zoals de mensen zoiets hier graag doen. Toen we aankwamen bij de coöperatie leek het wel op een persconferentie.
Hier kon een deel van het bestuur helaas niet bij zijn. Namens Saluyu vertrokken Aman en Jojo voor een week naar Nederland. Helaas hadden ze geen tijd meer om bij huize Fleerakkers op de koffie te gaan.
Verder kijk ik van de meeste dingen hier niet echt meer op. Rijd de chauffeur een kip dood nouja kan gebeuren. Staat er ineens groen brood op tafel achja waarom niet. Komt er een brommer met 5 personen voorbij, ideale vervanging voor een gezinswagen. Krijg je een vis zonder vlees, maar is het de bedoeling dat je de graten eet, dan hoop je maar gewoon dat je het overleeft en het een beetje smaakt. Rijdt de bus niet en biedt een random man op straat een taxi aan dan hoop je maar dat zijn beperkte auto onderweg niet uit elkaar valt.

De volgende week kwamen Aman en Jojo terug van hun avontuur in Nederland. Ze hadden het perfecte souvenir, namelijk een blok Nederlandse kaas meegenomen. De kaas in dit land is niet te pruimen en lijkt meer op een blok boter of plastic dan op kaas, in dat gebied kunnen ze nog veel van Nederland leren. Ook hebben Putri en ik een puppy aangeboden gekregen van een van de boeren die we interviewden. De neiging werd toen wel erg groot om Aman een welkom terug huisdier te geven. Met grote spijt toch maar tidak terima kasih, oftewel nee dankjewel moeten zeggen.
Tweemaal deze week hebben we een farmer group genaamd Talaga bezocht. Ver weg, maar qua uitzicht is dit zeker het autoritje wel waard. Ook de verse kokosnoten waren een goede toevoeging hieraan. Die worden in het hele land veel gedronken en gegeten.
Uiteraard hebben we ook ieder weekend een bezoekje gebracht aan de lokale basisschool. Hier geven we nog steeds Engelse lessen, oftewel we spelen gewoon wat spelletjes met die kinderen.
Zondags hadden beekveld en ik een suprise holiday, zoals Aman het noemde, met Jojo. We zijn uiteindelijk naar het stone age museum geweest, rambutan gekocht op straat, naar Cirebon gegaan en goat fish bekeken. Deze vissen worden in een soort oud zwembad gehouden waar mensen ermee kunnen gaan zwemmen of ze voeren. Verder wordt er ook een soort ‘’heilig/helend’’ water verkocht uit 7 grondputten. Leuk om de gelovige mens mee voor de gek te zetten.

In week 12 vertrok een volle auto naar Bandung. We bezochten een andere melkveecoöperatie en er stond een bezoekje aan de vulkaan in Lembang op de planning. Helaas door de regen en de extra hoge prijs die gerekend werd aan de witte mensen werd dit maar afgeslagen. Hierna konden we weer 5 uur terug naar Cisantana rijden. Gelukkig werden we vermaakt met liedjes als baby shark die we hebben geleerd van de kindjes op school.
Verder hebben we Talaga remis, een groot meer, bezocht in het weekend. Dit ging samen met enorm veel foto’s maken met onbekenden. Mensen zijn niet gegeneerd om daarom te vragen, zelfs niet als je aan het eten bent.
Als laatste hebben we een typisch Indonesisch gerecht geprobeerd, genaamd martabak. Een soort dikke pannekoek waar vanalles tussen wordt gedaan dus is wel een aanrader.