Week 5 en 6
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
01 Oktober 2017 | Indonesië, Cisantana
Update 4.
Week 5 in Indonesië begon met een bezoek aan een kleinschalig mozzarella bedrijfje. KPSP Saluyu wil zelf ook mozzarella gaan produceren dus vandaar deze excursie met de helft van de werknemers van de coöperatie. Om middernacht waren we vertrokken om om 7 uur ‘s ochtends bij de mozzarella producent aan te komen. Hier troffen we de zogenoemde ‘’cheesemaster’’ en 2 medewerkers aan. Op de grond in een melktank kamertje werd hier de kaas geproduceerd. De uiteindelijke kaas leek meer op een boterblok dan op mozzarella, maar het schijnt een gat in de Indonesische markt te zijn.
Verder deze week zijn we natuurlijk weer vaak naar het kantoor van de coöperatie geweest om aan de stage opdracht te werken. Gelukkig begint deze al aardig vorm te krijgen.
In het weekend besloten we om bitterballen te maken. Ondanks de bloed, zweet en tranen die we erin hadden gestopt, konden ze niet tippen aan de Nederlandse bitterbal. Beetje teleurstellend. Maar alsnog waren ze 10x beter dan de groene eendeneieren die ik aangeboden heb gekregen. Deze werden 2 weken lang met modder en zout bedekt en smaakten meer naar puur zout en zand dan naar ei. Geen aanrader dus.
Zondag besloten we om samen met Aman de koeien te gaan melken. Dit gebeurd op de gezellige tijd van half 4 ’s nachts. Met behulp van het kleine bungelende lampje dat misschien 3 cm2 verlichtte, werden 30 koeien gemolken. Aman is een van de weinige boeren van de coöperatie die melkmachines gebruikt i.p.v. te melken met de hand. We besloten na al het harde werk dat we hadden verricht bij het melken, dat het wel een puik plan was om ’s avonds naar de film te gaan. Eenmaal in de bioscoop was het net of je recht Europa in liep. Super modern en comfortabeler dan de Pathé. Geen verkeerde afsluiter van de week.
Week 6 ben ik erachter gekomen dat het niet raar is als om 9 uur ’s avonds een mannetje van de supermarkt een doos cornflakes komt brengen die schijnbaar besteld waren. Het kan allemaal hier. Ook de bruiloften zijn een apart evenement heb ik mogen ervaren. Samen met Aman zijn we naar een bruiloft geweest in de buurt. Na even snel lunchen, handjes schudden, beetje lachen naar mensen en op de foto met de bruid en bruidegom stonden we na 30 minuten weer bij de auto om naar huis te gaan. Schijnbaar was zo’n bliksembezoek dan weer heel normaal. Een bruiloft duurt gemiddeld 2 dagen lang en hoe meer mensen er komen hoe beter voor het imago. Er werd dan ook flink uitgepakt met entertainment en decoratie.
Verder zijn we naar Linggardjati geweest in het weekend. Hier staat het huis waar de verklaring van onafhankelijkheid van Indonesië is getekend. Dit huis bestond uit een vergaderkamer, enorm veel slaapkamers en een enorme tuin. Als je hier als Nederlander rondloopt wordt je extra aangekeken door alle mensen, maar gelukkig hebben de mensen juist helemaal geen slechte herinneringen aan Nederland. De week werd afgesloten met het uitbreiden van mijn culturele ervaringen door middel van het eten van inktvis gebakken in de inkt en koeienhersenen.
Week 5 in Indonesië begon met een bezoek aan een kleinschalig mozzarella bedrijfje. KPSP Saluyu wil zelf ook mozzarella gaan produceren dus vandaar deze excursie met de helft van de werknemers van de coöperatie. Om middernacht waren we vertrokken om om 7 uur ‘s ochtends bij de mozzarella producent aan te komen. Hier troffen we de zogenoemde ‘’cheesemaster’’ en 2 medewerkers aan. Op de grond in een melktank kamertje werd hier de kaas geproduceerd. De uiteindelijke kaas leek meer op een boterblok dan op mozzarella, maar het schijnt een gat in de Indonesische markt te zijn.
Verder deze week zijn we natuurlijk weer vaak naar het kantoor van de coöperatie geweest om aan de stage opdracht te werken. Gelukkig begint deze al aardig vorm te krijgen.
In het weekend besloten we om bitterballen te maken. Ondanks de bloed, zweet en tranen die we erin hadden gestopt, konden ze niet tippen aan de Nederlandse bitterbal. Beetje teleurstellend. Maar alsnog waren ze 10x beter dan de groene eendeneieren die ik aangeboden heb gekregen. Deze werden 2 weken lang met modder en zout bedekt en smaakten meer naar puur zout en zand dan naar ei. Geen aanrader dus.
Zondag besloten we om samen met Aman de koeien te gaan melken. Dit gebeurd op de gezellige tijd van half 4 ’s nachts. Met behulp van het kleine bungelende lampje dat misschien 3 cm2 verlichtte, werden 30 koeien gemolken. Aman is een van de weinige boeren van de coöperatie die melkmachines gebruikt i.p.v. te melken met de hand. We besloten na al het harde werk dat we hadden verricht bij het melken, dat het wel een puik plan was om ’s avonds naar de film te gaan. Eenmaal in de bioscoop was het net of je recht Europa in liep. Super modern en comfortabeler dan de Pathé. Geen verkeerde afsluiter van de week.
Week 6 ben ik erachter gekomen dat het niet raar is als om 9 uur ’s avonds een mannetje van de supermarkt een doos cornflakes komt brengen die schijnbaar besteld waren. Het kan allemaal hier. Ook de bruiloften zijn een apart evenement heb ik mogen ervaren. Samen met Aman zijn we naar een bruiloft geweest in de buurt. Na even snel lunchen, handjes schudden, beetje lachen naar mensen en op de foto met de bruid en bruidegom stonden we na 30 minuten weer bij de auto om naar huis te gaan. Schijnbaar was zo’n bliksembezoek dan weer heel normaal. Een bruiloft duurt gemiddeld 2 dagen lang en hoe meer mensen er komen hoe beter voor het imago. Er werd dan ook flink uitgepakt met entertainment en decoratie.
Verder zijn we naar Linggardjati geweest in het weekend. Hier staat het huis waar de verklaring van onafhankelijkheid van Indonesië is getekend. Dit huis bestond uit een vergaderkamer, enorm veel slaapkamers en een enorme tuin. Als je hier als Nederlander rondloopt wordt je extra aangekeken door alle mensen, maar gelukkig hebben de mensen juist helemaal geen slechte herinneringen aan Nederland. De week werd afgesloten met het uitbreiden van mijn culturele ervaringen door middel van het eten van inktvis gebakken in de inkt en koeienhersenen.
-
06 Oktober 2017 - 18:20
Corrie :
-
07 Oktober 2017 - 19:37
Arnold Van De Bunt:
Dag Anke. Ik lees de interessante verslagen van je stageperiode waar je nu klaarblijkelijk midden in zit.
En ik heb een brutale vraag voor als je zin hebt in een passende break, en gelijk wat bij wilt verdienen.
Ik woon werk nu ruim 5 jaar in Indonesia (Depok) en we hebben vanuit onze PT. Tani Solusi (met ca. 1,5 miljoen leden: boeren en landeigenaren) net een handelsbedrijf opgericht om de produkten van onze leden internationaal te verkopen. Alles biologisch, traditioneel en natuurlijk Indonesisch.
Ik kan je daar uren over vertellen, wat voor interessante dingen we allemaal doen, over onze bijzondere veevoeders, actieve biologische meststoffen, begeleiding van boeren, enz. enz.
Maar mijn vraag is nu heel concreet: wij zoeken een paar dagen hulp bij de 32e TradExpo in Jakarta als vertegenwoordiger (TEI2017; van 11-15okt; al is het maar een paar dagen). Ik ben de enige westerling in dit bedrijf en we hebben dringend wat extra witte neuzen nodig. Vandaag ontving ik van 2 net geworven dames (we hebben verder alleen mannen) een afmelding, 1 omdat haar kind ernstig ziek is, en de andere heeft net een nieuwe baan en kan toch niet vrij nemen.
Misschien kun/wil jij er even tussen uit? Laat het me dan even weten. Alles wordt vergoed (reis, verblijf) en je ontvangt een leuke bijdrage (plus commissie). Er komen kopers uit 140 landen. Een hele ervaring!
Wij hebben een hele mooie originele stand en doen voor de eerste keer mee met een groot assortiment.
Als je interesse hebt, laat het me dan snel weten. ik kan je dan ook meer info toezenden.
Mijn lokale nummer is 085883-601106 (ook whatsapp).
Ik hoor graag van je, groet Arnold
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
